Succesvoel
Afgelopen dagen viel een paar keer het woord 'succesvol' in
gesprekken met verschillende personen. Mensen die zichzelf succesvol noemen en een jongere die zich afvraagt hoe het te worden. En zoals meestal gaat het dan
over werk, topfuncties en dito salarissen. Toch vreemd dat je in die
gesprekken zelden iets hoort over liefde, vriendschap, natuur.
Vanmorgen, kop koffie in mn oude luie stoel, starend naar de eekhoorntjes in de bomen buiten, mijmerde ik er over. Ik trok mezelf in herinnering terug naar de wereld die eens ook de mijne was. Voor de buitenwereld had ik het helemaal gemaakt. Ik was succesvol. Langs de carrièreladder geklommen naar een topfunctie in mijn vakgebied. Een salaris met meer nullen voor dan na de komma. Groot huis, snelle leasebak, kleding van topmerken, vijf-sterren vakanties en eersteklas vliegen, alles kunnen kopen wat je wilt hebben. Niet omdat het nodig was. Gewoon omdat het kon.
Nooit heb ik het gevoel gehad dat ik 'het gemaakt' had. Voelde me niet succesvol. Een miljoenenbudget waar ik verantwoordelijk voor was. Een team van 20 medewerkers, targetgesprekken voeren. Ik werd er niet blij van. Lange dagen werken, 60/70 uur in de week werd normaal. Dag en nacht, zeven dagen in de week bereikbaar moeten zijn in geval van crisis klinkt lekker belangrijk op feestjes, maar dat is het niet.
's Avond alleen op de hotelkamer belde ik mn dochters welterusten of sprak troostende woorden als ze pijn hadden. En dan twijfelde ik of ik wel een goede moeder was. De relatie met mijn vriend werd er niet vrolijker op en vriendinnen zag ik nauwelijks nog. Met mijn visitekaartje gingen vele deuren open, ik werd steeds eenzamer. Met alle pracht en praal om me heen, raakte ik Corrie kwijt. En daar word je ziek van. Gelukkig maar. Want dan weet en voel je dat je zo niet verder wilt. Ik nam ontslag, deed afstand van alles wat mij niet blij maakte.
Vijf jaar later, woon ik in een klein houten huisje midden in de natuur met slechts twee kamers. De meubels zijn gekregen of tweedehands. De enige ladder die nog telt is die waarmee ik de dakgoot schoonmaak. Maar zelfs dat kan op een krukje. Ik draag mijn lievelingstrui die al 20 jaar oud is en vol verfvlekken zit. Een merkloze spijkerbroek met gaten. In pyjama zwerf ik sochtendsvroeg door het bos. Niemand die het raar vindt. Midden in de nacht rijd ik naar een vriend. Gewoon omdat het goed voelt en de klok er niet meer is. Ik weet me omringt door vrienden. Zonder visitekaartje. We gooien met de ballen, lachen, hebben mooie gesprekken en drinken bier of een simpele wijn. De verhalen die we elkaar vertellen gaan over dat wat we meegemaakt, beleefd hebben. Niet over dat we het 'gemaakt' hebben. Mijn dochters zijn nu prachtige vrouwen, komen hier graag en voelen zich net zo thuis als in het grote huis. Want thuis voelen doe je door mensen, niet door muren. Ik ben blij dat zij dat zo ervaren.
De koffie is op. De eekhoorntjes zijn elders. Straks ga ik een borrel drinken bij bosvriend Jaap. Ik denk niet meer in de oude termen van succes. Succes voelen is voor mij liefde, warmte, simpel. Genieten van het kleine dat zo groots is. Zwerven en mijmeren. Het is er en ik voel me rijk.
Nu droom ik alleen nog van een bloemetjesjurk met knoopjes boven op een berg. Maar dat is een ander verhaal...
Vanmorgen, kop koffie in mn oude luie stoel, starend naar de eekhoorntjes in de bomen buiten, mijmerde ik er over. Ik trok mezelf in herinnering terug naar de wereld die eens ook de mijne was. Voor de buitenwereld had ik het helemaal gemaakt. Ik was succesvol. Langs de carrièreladder geklommen naar een topfunctie in mijn vakgebied. Een salaris met meer nullen voor dan na de komma. Groot huis, snelle leasebak, kleding van topmerken, vijf-sterren vakanties en eersteklas vliegen, alles kunnen kopen wat je wilt hebben. Niet omdat het nodig was. Gewoon omdat het kon.
Nooit heb ik het gevoel gehad dat ik 'het gemaakt' had. Voelde me niet succesvol. Een miljoenenbudget waar ik verantwoordelijk voor was. Een team van 20 medewerkers, targetgesprekken voeren. Ik werd er niet blij van. Lange dagen werken, 60/70 uur in de week werd normaal. Dag en nacht, zeven dagen in de week bereikbaar moeten zijn in geval van crisis klinkt lekker belangrijk op feestjes, maar dat is het niet.
's Avond alleen op de hotelkamer belde ik mn dochters welterusten of sprak troostende woorden als ze pijn hadden. En dan twijfelde ik of ik wel een goede moeder was. De relatie met mijn vriend werd er niet vrolijker op en vriendinnen zag ik nauwelijks nog. Met mijn visitekaartje gingen vele deuren open, ik werd steeds eenzamer. Met alle pracht en praal om me heen, raakte ik Corrie kwijt. En daar word je ziek van. Gelukkig maar. Want dan weet en voel je dat je zo niet verder wilt. Ik nam ontslag, deed afstand van alles wat mij niet blij maakte.
Vijf jaar later, woon ik in een klein houten huisje midden in de natuur met slechts twee kamers. De meubels zijn gekregen of tweedehands. De enige ladder die nog telt is die waarmee ik de dakgoot schoonmaak. Maar zelfs dat kan op een krukje. Ik draag mijn lievelingstrui die al 20 jaar oud is en vol verfvlekken zit. Een merkloze spijkerbroek met gaten. In pyjama zwerf ik sochtendsvroeg door het bos. Niemand die het raar vindt. Midden in de nacht rijd ik naar een vriend. Gewoon omdat het goed voelt en de klok er niet meer is. Ik weet me omringt door vrienden. Zonder visitekaartje. We gooien met de ballen, lachen, hebben mooie gesprekken en drinken bier of een simpele wijn. De verhalen die we elkaar vertellen gaan over dat wat we meegemaakt, beleefd hebben. Niet over dat we het 'gemaakt' hebben. Mijn dochters zijn nu prachtige vrouwen, komen hier graag en voelen zich net zo thuis als in het grote huis. Want thuis voelen doe je door mensen, niet door muren. Ik ben blij dat zij dat zo ervaren.
De koffie is op. De eekhoorntjes zijn elders. Straks ga ik een borrel drinken bij bosvriend Jaap. Ik denk niet meer in de oude termen van succes. Succes voelen is voor mij liefde, warmte, simpel. Genieten van het kleine dat zo groots is. Zwerven en mijmeren. Het is er en ik voel me rijk.
Nu droom ik alleen nog van een bloemetjesjurk met knoopjes boven op een berg. Maar dat is een ander verhaal...