Lege pagina's vullen..
Nog vier dagen en dan vertrek ik naar de andere kant van de wereld. Letterlijk. En zo voelt het ook.
Ik merk bij mezelf en anderen dat in dit geval afstand meer doet dan tijd. Het gebeurt wel vaker dat je mensen een poosje niet ziet. Maar als de afstand gering is, is er altijd wèl de mogelijkheid om elkaar even te zien. Dat maakt die enorme afstand gevoelsmatig anders. Hoelang ik precies wegblijf, weet ik nog niet. Twee maanden of drie? Hoe ga ik die tijd beleven? Is het eenmalig en daarna een mooie herinnering? Is het er zo mooi, dat ik er weer naar terug wil? Ga ik het reizen en andere culturen/naturen ervaren, net als vroeger weer zo fijn vinden dat het een deel van mijn leven gaat worden? Of wil ik al veel eerder naar huis vanwege heimwee naar mijn liefdes en thuisbos? Ik weet het oprecht niet. Het voelt als open. Als een nieuw boek. Een avonturenboek waarvan je de afloop niet kent.
Dit weekend kwamen mijn dochters, kleindochter en vrienden 'dag' zeggen en mij een goede reis en veel plezier wensen. Hoewel het buiten hard vroor, werd ik daar warm van. We gaan elkaar missen. Dat is wel zeker. Als cadeautje kreeg ik gelukspoppetjes, een armbandje en twee notitieboekjes. Voor mijn verhalen. Om mijn avonturen op te schrijven en voor hen en anderen daarna te lezen.Twee prachtige boekjes. Vele lege pagina's nog.
Waar ga ik ze mee vullen?
Donderdagavond vlieg ik via Dubai en Melbourne naar Tasmanië. Een reis van meer dan 27 uur. Daar ontmoet ik mijn zus Petronella, die er woont. We hebben elkaar al zo'n 20 jaar niet gezien. Dus dat op zich is al een belevenis. Sinds anderhalf jaar chatten we veelvuldig met elkaar. We weten al dat we allebei van wandelen in de natuur houden. En als Tasmanië iets heeft, is het wel heel veel afwisselende, prachtige natuur. De kust aan de oceaan, de rainforest, watervallen, bergen, rotsen, dieren die we in Nederland niet kennen.. oh de beelden die ik via internet zie beloven me prachtige nieuwe ervaringen. We houden allebei van lezen, schrijven, rust en reizen. Dat is alvast fijn. Net als de locatie van haar huis (zie kopfoto). Even de straat oversteken en ik ben op het strand alwaar de mooiste zonsopkomst te zien is. En het is daar nu zomer!
Na een aantal weken Tasmanië geproefd te hebben, maken we samen de oversteek naar Australië. Met de boot naar Melbourne. Van daaruit een reis van duizenden kilometers naar de andere kant van dit werelddeel. We nemen de Great-ocean-road, een prachtige groene strook langs de kust, met mooie dorpjes. In het zuiden gaat de kustroute zes dagen door het National Park Nullarbor. Nullarbor betekent letterlijk 'gebied zonder bomen'.
Corrie een week lang zonder bomen!! Geen dorpjes, geen winkels. Alleen halverwege een tankstation om de auto te voeden voor de andere helft. Twee vrouwen, tentjes, gedroogd en ingemaakt voedsel, voorraad water, boeken, fototoestel, schrijfwaren en verhalen.... De pure vorm van minimalistisch leven. Een lange weg in de zengende hitte langs rotsen, stranden, de oceaan en omringt door natuur waar ook de kangoeroes, ja zelfs kamelen zich thuis en vrij voelen.
Eenmaal weer in de bewoonde wereld, vervolgen we onze reis naar Perth. Daar ontmoet ik haar drie, inmiddels volwassen, kinderen die ik sinds ze heel jong/baby waren niet meer zag. Van de jongste krijgen we dan de 4wheeldrive mee. Daarin trekken we samen nog een poosje door West-Australië. En dan zal ik vanuit Perth weer terugvliegen naar huis. Althans, zo zijn nu de plannen. Maar, zoals mijn opa vroeger zei: 'schrijf je plannen met een potlood. Dan kun je ze altijd nog uitgummen en andere maken.'
Lieve lezers van mijn blog, ik hoop dat ik daar, aan de andere kant van de wereld, ook mijn schrijflust weer terug krijg. Dat ik de woorden en zinnen vind zodat ik al mijn belevenissen met jullie kan delen. Mijn avonturenboek. De lege pagina's die ik de komende tijd ga vullen...
Ik merk bij mezelf en anderen dat in dit geval afstand meer doet dan tijd. Het gebeurt wel vaker dat je mensen een poosje niet ziet. Maar als de afstand gering is, is er altijd wèl de mogelijkheid om elkaar even te zien. Dat maakt die enorme afstand gevoelsmatig anders. Hoelang ik precies wegblijf, weet ik nog niet. Twee maanden of drie? Hoe ga ik die tijd beleven? Is het eenmalig en daarna een mooie herinnering? Is het er zo mooi, dat ik er weer naar terug wil? Ga ik het reizen en andere culturen/naturen ervaren, net als vroeger weer zo fijn vinden dat het een deel van mijn leven gaat worden? Of wil ik al veel eerder naar huis vanwege heimwee naar mijn liefdes en thuisbos? Ik weet het oprecht niet. Het voelt als open. Als een nieuw boek. Een avonturenboek waarvan je de afloop niet kent.
Dit weekend kwamen mijn dochters, kleindochter en vrienden 'dag' zeggen en mij een goede reis en veel plezier wensen. Hoewel het buiten hard vroor, werd ik daar warm van. We gaan elkaar missen. Dat is wel zeker. Als cadeautje kreeg ik gelukspoppetjes, een armbandje en twee notitieboekjes. Voor mijn verhalen. Om mijn avonturen op te schrijven en voor hen en anderen daarna te lezen.Twee prachtige boekjes. Vele lege pagina's nog.
Waar ga ik ze mee vullen?
Donderdagavond vlieg ik via Dubai en Melbourne naar Tasmanië. Een reis van meer dan 27 uur. Daar ontmoet ik mijn zus Petronella, die er woont. We hebben elkaar al zo'n 20 jaar niet gezien. Dus dat op zich is al een belevenis. Sinds anderhalf jaar chatten we veelvuldig met elkaar. We weten al dat we allebei van wandelen in de natuur houden. En als Tasmanië iets heeft, is het wel heel veel afwisselende, prachtige natuur. De kust aan de oceaan, de rainforest, watervallen, bergen, rotsen, dieren die we in Nederland niet kennen.. oh de beelden die ik via internet zie beloven me prachtige nieuwe ervaringen. We houden allebei van lezen, schrijven, rust en reizen. Dat is alvast fijn. Net als de locatie van haar huis (zie kopfoto). Even de straat oversteken en ik ben op het strand alwaar de mooiste zonsopkomst te zien is. En het is daar nu zomer!
Na een aantal weken Tasmanië geproefd te hebben, maken we samen de oversteek naar Australië. Met de boot naar Melbourne. Van daaruit een reis van duizenden kilometers naar de andere kant van dit werelddeel. We nemen de Great-ocean-road, een prachtige groene strook langs de kust, met mooie dorpjes. In het zuiden gaat de kustroute zes dagen door het National Park Nullarbor. Nullarbor betekent letterlijk 'gebied zonder bomen'.
Corrie een week lang zonder bomen!! Geen dorpjes, geen winkels. Alleen halverwege een tankstation om de auto te voeden voor de andere helft. Twee vrouwen, tentjes, gedroogd en ingemaakt voedsel, voorraad water, boeken, fototoestel, schrijfwaren en verhalen.... De pure vorm van minimalistisch leven. Een lange weg in de zengende hitte langs rotsen, stranden, de oceaan en omringt door natuur waar ook de kangoeroes, ja zelfs kamelen zich thuis en vrij voelen.
Eenmaal weer in de bewoonde wereld, vervolgen we onze reis naar Perth. Daar ontmoet ik haar drie, inmiddels volwassen, kinderen die ik sinds ze heel jong/baby waren niet meer zag. Van de jongste krijgen we dan de 4wheeldrive mee. Daarin trekken we samen nog een poosje door West-Australië. En dan zal ik vanuit Perth weer terugvliegen naar huis. Althans, zo zijn nu de plannen. Maar, zoals mijn opa vroeger zei: 'schrijf je plannen met een potlood. Dan kun je ze altijd nog uitgummen en andere maken.'
Lieve lezers van mijn blog, ik hoop dat ik daar, aan de andere kant van de wereld, ook mijn schrijflust weer terug krijg. Dat ik de woorden en zinnen vind zodat ik al mijn belevenissen met jullie kan delen. Mijn avonturenboek. De lege pagina's die ik de komende tijd ga vullen...
