Dingen die raken
Gister was het Prinsjesdag en op de tv aanschouwde ik het spektakel, want dat is het toch wel. Het raakte mij niet. Niet in positieve zin, niet in negatieve zin. Alleen het gevoel dat er iets niet klopt. Mensen met kleurrijke hoedjes die glimlachen, veel pracht en praal en vrolijke mensen buiten die met oranje vlaggetjes uitbundig zwaaien. Een verkeerde setting in een somber verhaal. Of misschien is het wel helemaal geen verkeerde setting of somber verhaal. En dat is precies wat het lastig maakt om me te laten raken. Beelden en geluiden wisselen elkaar af. Het sombere verhaal over nog meer broekriemen, geen woord over de natuur of het klimaat, nog meer mensen en dieren die in de problemen zullen geraken en toch meer mensen op de been om vrolijk te zwaaien dan er bereid zijn om te protesteren. Gemiddelde cijfers die aantonen dat de Nederlander gelukkig is en vervolgens het beeld van een gezin dat wanhopig de dag probeert te overleven. En als we alle cijfers over dit land hebben geanalyseerd door deskundigen met verschillende uitkomsten van die analyses, zien we op het scherm de beelden van verminkte lichamen en lachende wereldleiders.
Het gevoel wat dan overblijft is dat ik een rol speel in het verkeerde toneelstuk. Het script klopt niet, het decor past er niet bij. En dat zal op korte termijn niet veranderen. Want er is geen geld en aandacht meer voor kunst.
Ik hoor de minister president zeggen : "de crisis gaat nog veel mensen raken." Dat is het enige waar ik het mee eens ben. Hoe dan ook.
De tv gaat uit en ik loop naar buiten voor een stevige wandeling. De herfst is al voelbaar, er vallen eikels en bladeren uit de bomen. Een aantal raken me. Ik kan daar wel om lachen. Het is stil om me heen. Terwijl de wereldbevolking maar toeneemt, is hier geen mens te bekennen. Raar en mooi tegelijk. En terwijl ik zo nog wat loop te mijmeren over de gekte in de wereld, is het er opeens. Een prachtig beeld doemt op voor mijn ogen. Had het nog niet eerder gezien. Een totaal vervallen pand. Even sta ik heel stil. Staat dit hier echt? Voorzichtig loop ik ernaar toe en om heen. Voorzichtig, want het ziet er uit alsof het bij de geringste aanraking als dominostenen helemaal zal instorten. De camera zegt dat de batterij bijna leeg is. Snel schiet ik wat beelden. Vastleggen om te kunnen delen. Voordat het weg is.
Nee, ik ben niet iemand die zegt dat de crisis goed is. Dat er mooie dingen uit komen. Daarvoor is er teveel leed. Maar toch ben ik heel even blij dat er geen geld is om iets met dit pand te doen nu. Dat het verval er ook mag zijn. Dat ik het gezien heb. Geen hoedjes en vlaggetjes, geen mensen met cijfers. Geen somber verhaal. Want dat verhaal maak ik zelf wel. Het decor is er al. Dit raakt me en maakt me even gelukkig.
Het gevoel wat dan overblijft is dat ik een rol speel in het verkeerde toneelstuk. Het script klopt niet, het decor past er niet bij. En dat zal op korte termijn niet veranderen. Want er is geen geld en aandacht meer voor kunst.
Ik hoor de minister president zeggen : "de crisis gaat nog veel mensen raken." Dat is het enige waar ik het mee eens ben. Hoe dan ook.
De tv gaat uit en ik loop naar buiten voor een stevige wandeling. De herfst is al voelbaar, er vallen eikels en bladeren uit de bomen. Een aantal raken me. Ik kan daar wel om lachen. Het is stil om me heen. Terwijl de wereldbevolking maar toeneemt, is hier geen mens te bekennen. Raar en mooi tegelijk. En terwijl ik zo nog wat loop te mijmeren over de gekte in de wereld, is het er opeens. Een prachtig beeld doemt op voor mijn ogen. Had het nog niet eerder gezien. Een totaal vervallen pand. Even sta ik heel stil. Staat dit hier echt? Voorzichtig loop ik ernaar toe en om heen. Voorzichtig, want het ziet er uit alsof het bij de geringste aanraking als dominostenen helemaal zal instorten. De camera zegt dat de batterij bijna leeg is. Snel schiet ik wat beelden. Vastleggen om te kunnen delen. Voordat het weg is.
Nee, ik ben niet iemand die zegt dat de crisis goed is. Dat er mooie dingen uit komen. Daarvoor is er teveel leed. Maar toch ben ik heel even blij dat er geen geld is om iets met dit pand te doen nu. Dat het verval er ook mag zijn. Dat ik het gezien heb. Geen hoedjes en vlaggetjes, geen mensen met cijfers. Geen somber verhaal. Want dat verhaal maak ik zelf wel. Het decor is er al. Dit raakt me en maakt me even gelukkig.