7 januari 2016 - Het is stil in het bos. Heel stil. Dat is het meestal wel in de winter, maar vandaag is het anders. Geen mensen, geen auto's. Ik hoor nauwelijks vogels en zie geen andere dieren. Het licht buiten is anders. Het dak kraakt wat. Terwijl ik koffie zet, kijk ik door het keukenraam naar buiten. En ja, ook hier heeft de vorst grip gekregen op de natuur. De tegels van het terras glinsteren. Het modderpad van gisteren is veranderd in ijsplassen.

​Van afstand kan ik zien dat de bladeren op de grond kunnen knisperen onder mn voeten. Eindelijk!  De nieuwslezer adviseert met klem om niet naar buiten te gaan. Dus, dikke trui, sjaal en handschoenen aan. Mijn wandelschoenen hebben een goed profiel. Komt vast goed.

Eén stap buiten de deur... Gelukkig kon ik me op tijd aan de verandapaal vasthouden. Geen spekzool is tegen dit glad opgewassen. Voorzichtig zoek ik met mn ogen en voeten naar wat vastigheid. Het valt niet mee. Verder dan een paar meter kom ik niet. Is ook niet nodig. Wat is het mooi buiten!
Even ga ik zitten om alles in me op te nemen en de ijle lucht te voelen. Dan popt in mn hoofd de herinnering op aan iemand die eens zei :"Jij bent best wel heel ver gekomen." Dat oordeel duidde op mijn carrière, inkomen, luxe leefomstandigheden. Moet er even om glimlachen. Want wat was het druk, stressvol, reizen in file's, enz. Hoorde er allemaal bij om ver te kunnen komen. Vandaag kom ik dus helemaal niet ver. Niet verder dan een paar wankele stapjes en er is niemand die het ziet. Maar oh, wat geniet ik van de stilte en de rust op die paar meter! 

En zoals jullie weten, hou ik van delen van al het mooie dat ik zie. Er is veel te zien. De natuur is mooi. Mijn thuis een paradijsje. Kijk maar... 

Afgelopen dagen viel een paar keer het woord 'succesvol' in gesprekken met verschillende personen. Mensen die zichzelf succesvol noemen en een jongere die zich afvraagt hoe het te worden. En zoals meestal gaat het dan over werk, topfuncties en dito salarissen. Toch vreemd dat je in die gesprekken zelden iets hoort over liefde, vriendschap, natuur. 

Vanmorgen, kop koffie in mn oude luie stoel, starend naar de eekhoorntjes in de bomen buiten, mijmerde ik er over. Ik trok mezelf in herinnering terug naar de wereld die eens ook de mijne was. Voor de buitenwereld had ik het helemaal gemaakt. Ik was succesvol.  Maar was ik dat wel? ......

Gisteravond was ik nog bang dat ik me zou verslapen. Om 5 uur opstaan is ook wel heel erg vroeg. En dat vrijwillig! Maar het viel reuze mee. De wandeling, met gids, heette ook niet voor niks 'Vroege vogels'. En ik had er zo'n zin in. Dus stond ik na het uitdrukken van de wekker meteen naast mn bed, zette koffie en na een grote mok heet, sterk, zwart vocht, begaf ik me op pad naar Oud-Avereest. Een prachtig natuurgebied in het Reestdal. 

De gids van Landschap Overijssel wist alles van het gebied en de vogels. Vogelgeluiden herkennen op afstand. Ik vind dat zo knap! Twee en een half uur hebben we gewandeld. door de weilanden, heidegebied, langs vennetjes en een meer, door het bos en over akkers. Schapen, paarden, reeën en veel vogels. Letterlijk de natuur zien, horen, ruiken en voelen ontwaken. Vanwege het vroege tijdstip in de ochtend en het lenteseizoen. De douw zichtbaar in het groen op de aarde. De opkomst van de zon. Enerzijds nog het gelige en dorre van de winter, anderzijds het ontluikende van de lente. Prachtig. Ik genoot elke seconde. Samen met de natuur ontwaken. Een blij begin van de dag. Vanmiddag sprak ik Chantal en zij noemde het 'sereen'. Het is een mooi woord en heel toepasselijk. Sereen.
Tegen 9 uur was ik weer thuis. Een verse kop koffie en bladeren door de tig foto's die ik heb genomen. Nog even in alle rust herbeleven. Wil je zien wat ik zag? Loop dan met me mee door de foto's. Bedenk er het frisse van de ochtend, de stilte en alle vroege vogelgeluiden bij... 

Vandaag ging ik weer eens op pad met een gids. Ditmaal een wandeling door het Reestdal. Het gebied waar ik woon. Veel van wat er is, heb ik al gezien. Gewoon door er te zijn. Een wandeling in een groep met een gids trekt mij nooit zo. Maar ik vind het wel fijn om meer te weten over dit prachtige gebied. En gids Robert weet veel. Hij nam ons mee en vertelde over het meanderend riviertje de Reest dat de levensader is van dit eeuwenoude idyllische landschap. Over de historie, het ontstaan van het beekdal, het beheer en onderhoud van de natuur, de authentieke Reestdalboerderijen, de takkenwallen, het kaphout, en meer. 

De groep was prettig gezelschap en ze accepteerden al snel dat ik hen regelmatig verliet. Omdat ik nou eenmaal graag even een groep verlaat, van de paden af ga, door de knieën zak, me focus op details, andere dingen zie en deze vast wil leggen. Bij één van de boerderijen stond een oude vlier. Jan, een van de deelnemers, kende er een gedicht over en droeg het spontaan en uit zijn hoofd voor. Ik vind dat prachtig! Het gedicht staat onder de foto's. 
Duizenden beelden in mn hoofd, ruim 100 schoot ik met de camera. Een selectie ervan deel ik graag met jullie. Wil je meer zien en het zelf beleven? Breng dan zelf eens een bezoek aan dit uniek stukje Nederland. 
Ik heb wel koffie..

Een simpel verhaaltje over een heel gewone doordeweekse dinsdag, die ik door te kijken dan toch weer niet gewoon vind. Misschien zit het ongewone, het bijzondere, dan toch ook altijd wel weer in het simpele. Volg je me nog? :-)


De dag begon bewolkt en buiig. Koud ook, met een straffe wind. Ik besloot binnen te blijven en eindelijk eens mijn stapeltjes papieren te ordenen. Werk dat ik graag uitstel want ik ben liever met de boombladeren in de tuin bezig. En net als ik bijna klaar ben, breekt de zon door de wolken. Een dag niet naar buiten is inmiddels voor mij, sinds ik in het bos woon, onvoorstelbaar. Daar word ik maar onrustig van. Hup, gaan dus! Wandelen. Het gebied om mn huisje is vertrouwd, toch zie ik steeds weer andere dingen. En precies dat maakt het altijd weer bijzonder. Kijk maar wat ik zie...

Soms vallen dingen samen in je hoofd. Of je verzint zelf dat ze samen vallen, dat kan ook. Maar dat maakt niks uit. Zo heb ik wat gesprekken met mensen. Over de ingewikkelde dingen van het leven. Over verwarring, verlangens, angsten en twijfels. De één vindt me een wijs en fijn mens. Bij de ander is even geen ruimte voor wijsheden. En zelf ben ik weer heerlijk aan het piekeren over wat echt is en wat niet. Daar word ik altijd wat onzeker van.

Vanmorgen kreeg ik in de mail een artikel over de kinderboeken van Tove Jansson. Prachtige boeken over de belevenissen van de Moomins. Moomintroll is vaak eenzaam, voelt zich ellendig, boos of bang.Omdat het zo moeilijk is om te overleven in een wereld waarin hij voelt dat hij er niet thuishoort. En toch blijft hij ontdekken, gaat op avontuur. Boeken vol wijsheden. Zo ook het boek 'Moominland midwinter'. 

Ik heb een stukje vertaald en er hier en daar mijn eigen draai aan gegeven. Je kunt het hier lezen.. 

24 januari 2015 - Het is heel vroeg in de ochtend en nog donker buiten. Gewoonlijk een tijdstip waarop ik niet uit mezelf wakker word. Nu wel. Het geluid om me heen is anders, de donkerte is anders, de lucht voelt anders. Ik trek het gordijn vanuit mijn bed op een kiertje. Sneeuw! Een kinderlijke blijdschap. Sneeuw in het bos, dat is zo mooi. In twee stappen ben ik bij de voordeur en buiten. Een laag sneeuw op het terras en de meubels. Het komt nog steeds met vlokken uit de lucht. Een kop koffie is snel gemaakt. 
Snel mn snowboots aan, trui en sjaal over de pyjama en ondertussen zie ik het buiten van schemerig in rap tempo lichter worden. De combinatie van ochtendschemering en sneeuw is zo prachtig! Ik vergeet de camera, gris mijn mobiel mee en loop het bos in. Elke stap die ik zet is in krakend verse, maagdelijk witte sneeuw. 
Het werd uiteindelijk een wandeling van twee uur. Door het bos en via de buren weer terug naar mijn eigen rode nest. Uiteraard sloeg ik in het bos eerst rechtsaf. Van het pad af.. 

De overbuurman woont niet in het bos. Hij is hier vooral in de zomermaanden. Maar in de winter komt hij regelmatig langs om de vogels te voeden. En als hij daarmee klaar is, kijkt hij of ik thuis ben en komt mij dan begroeten. Zo ook vandaag, terwijl ik even buiten in het zonnetje zit.  

Hij schuift bij me aan tafel en zegt: "denk dat de vogels honger hebben. Het bakje is steeds weer leeg als ik kom. Dat wordt nog wat als er echt vorst is." 
Ik moet lachen: "daarom hoef je toch niet hier te komen? Die vogels weten hun weg naar mij ook wel te vliegen en kunnen hier toch eten?" 
"Ach ja, mompelt hij met Twents accent, maar ik heb natuurlijk gewoon graag een reden om hier ook in de winter te komen." 

Nu weet ik dat hij dol is op mijn zelfgemaakte koffie en nodig hem uit om dat als goede reden te hebben. 
Hij denkt even na en knikt: "dat is echt een heel goed idee. Kan ik dan meteen even de voederbakjes vullen."

En dat zijn de gesprekjes die mij weer voeden. We drinken koffie en nemen afscheid tot de volgende keer. 

Het is 3 december. De nacht valt al vroeg in het bos. Donker en koud. De thermometer buiten geeft -3 aan. Het voelt kouder door de wind. Wandelen. Want ik weet inmiddels dat ook de donkerte in het bos zo mooi is. Sjaal om en handschoenen aan. Na tien minuten ben ik van het pad af. Zie oude, dikke omgevallen bomen. De wortels en het gat waar die in zaten. Ik kniel. Op mijn hurken aanschouw ik, wat ik noem de 'onderwereld'. Prachtig. 

Door de lens van de camera leg ik vast wat ik zie... 

Een koude ochtend. Het aantal graden buiten is gelijk aan de datum van vandaag. Ik wacht op de dakdekkers vanwege een lekke dakgoot. Koffie dus. En alle tijd om even door mijn social media te scrollen. Korte, gezellige gesprekjes op twitter en wat plaatjes 'liken' op facebook. Een bijna dagelijks ritueel. Zeker tijdens de donkere dagen is dat als je alleen in het bos woont een aangenaam contact met de buitenwereld. En soms verschijnt er dan opeens een parel op je scherm. Iemand die iets schrijft vanuit zijn of haar hart en je daar ook raakt. Vandaag maakte John mijn dag goed. En zo te zien aan de reacties, die van vele anderen ook. Het werd meteen een beetje warmer. 

Ik schreef hem: 
"Hoi John, mag ik je verhaal op mijn blog plaatsen?"
Hij antwoordde meteen: "Tuurlijk!"

Ik geef het jullie precies zoals hij het schreef. Want mooie verhalen zijn er om te delen..