Bosvrouwen
Twee weken ben ik er nu. En langzaam wordt het echt thuis. Een paar dagen geleden zei ik het steeds hardop: "ik woon hier." Steeds meer word ik me daar bewust van. Ik woon nu echt hier in het bos. De lange voorbereidingen, het harde werken al die maanden.. nu kan ik de bosvruchten gaan plukken. Ik ben een bosvrouw!
Het eerste gevoel kwam een beetje toen de was- en droogmachine geplaatst waren. Nog een heel gedoe want ze pasten niet door de deur. Twee sterke mannen tilden ze zo door het slaapkamerraam, de klerenkast werd gesloopt om plaats te maken, daarna vakkundig geïnstalleerd en ik kon mijn eerste wassen draaien. De boshuisvrouw.
Weer een paar keer heen en weer rijden naar de stad met weer een auto vol dingen die ik nodig heb hier of toch nog niet weg kon doen. 'Dag' zeggen tegen mn meiden en vrienden in de stad, een dikke knuffel en toen was het 1 juli definitief. Opnieuw wil ik iedereen die me in woord en daad geholpen heeft hartelijk bedanken. Zonder die steun had ik het misschien ook wel gered, maar was het zeker zwaarder en vooral niet zo'n mooi proces geweest.
En toen kon ik gaan uitpakken....
Het eerste gevoel kwam een beetje toen de was- en droogmachine geplaatst waren. Nog een heel gedoe want ze pasten niet door de deur. Twee sterke mannen tilden ze zo door het slaapkamerraam, de klerenkast werd gesloopt om plaats te maken, daarna vakkundig geïnstalleerd en ik kon mijn eerste wassen draaien. De boshuisvrouw.
Weer een paar keer heen en weer rijden naar de stad met weer een auto vol dingen die ik nodig heb hier of toch nog niet weg kon doen. 'Dag' zeggen tegen mn meiden en vrienden in de stad, een dikke knuffel en toen was het 1 juli definitief. Opnieuw wil ik iedereen die me in woord en daad geholpen heeft hartelijk bedanken. Zonder die steun had ik het misschien ook wel gered, maar was het zeker zwaarder en vooral niet zo'n mooi proces geweest.
En toen kon ik gaan uitpakken....
Nog meer thuis werd het op het moment dat ik mijn vrouwen uit de auto en verhuisdozen haalde. Die vrouwen en ik horen een beetje bij elkaar. Ook dat zijn nu bosvrouwen. Een aantal staan letterlijk in de bostuin. En zo te zien staan of liggen ze er goed.
Eentje stond er niet lekker. Die hangt nu fijn onder de veranda naast het keukenraam.
En verder? Ja, zeker verder!
Eentje stond er niet lekker. Die hangt nu fijn onder de veranda naast het keukenraam.
En verder? Ja, zeker verder!
De boeken kregen al snel een plek. Die had ik daar al voor bedacht. Zonder extra ruimte te benutten kon ik ze allemaal kwijt. Alleen het bed staat nu wat hoger. Acht kisten met boeken staan er onder en er is zelfs ruimte voor meer. Daar word ik wel blij van, want net als mijn vrouwenbeelden horen ook boeken heel erg bij mij. En nu slaap ik zelfs op mijn eigen bibliotheek op mijn bosboekenbed en dat slaapt en droomt goed.
De vrouwenbeelden voor binnen hebben nog geen plek, net als veel dingen die nog in dozen en zakken in het tuihuisje staan. Het zal ook allemaal niet passen. Dus ga ik weer terug naar mijn regel en besluit. Minder ballast en alleen dat in mijn huis en leven dat ik echt nodig heb, of iets toevoegt.
Alhoewel ik al heel veel kleren heb verkocht en weggegeven, vind ik dat het er nog steeds teveel zijn. Besloten om alles wat ik deze zomer niet draag aan zomerkleren, weg gaat. Dat geldt ook voor de andere seizoenen die komen. Verder blijft alles wat nog ingepakt is voorlopig ingepakt. En de tijd zal leren of ik iets mis. Omdat ik het functioneel nodig heb of omdat ik het mis om naar te kijken. Pas dan krijgt het een plek. De komende maanden ga ik op rommelmarkten staan. Meer en meer ballast weg doen. Want dat is het. Dat besef ik hier wel. Veel dingen hebben leidt af van wat er echt toe doet. Van wat je echt wilt doen met je tijd. Ik wil mn boeken lezen en herlezen. Natuur en cultuur beleven. Liefdevolle relaties hebben. Zelf weer mooie dingen maken. Het tuinhuis wordt mijn atelier. Om dat te doen heb ik naast minder ballast, ook rust en ruimte in mijn hoofd nodig.
De komende weken gaat die ruimte ontstaan. Door naast de boswandelingen die weer zo fijn zijn, de twee huisjes, het rode nest en het nieuwe nest, op te knappen. Dat is al in volle gang en daar schrijf ik binnenkort weer over.
Wil je niets missen van dit proces en de verdere ontwikkelingen? Vul je email-adres in op de blogpagina en je krijgt mijn verhalen automatisch toegestuurd.
De vrouwenbeelden voor binnen hebben nog geen plek, net als veel dingen die nog in dozen en zakken in het tuihuisje staan. Het zal ook allemaal niet passen. Dus ga ik weer terug naar mijn regel en besluit. Minder ballast en alleen dat in mijn huis en leven dat ik echt nodig heb, of iets toevoegt.
Alhoewel ik al heel veel kleren heb verkocht en weggegeven, vind ik dat het er nog steeds teveel zijn. Besloten om alles wat ik deze zomer niet draag aan zomerkleren, weg gaat. Dat geldt ook voor de andere seizoenen die komen. Verder blijft alles wat nog ingepakt is voorlopig ingepakt. En de tijd zal leren of ik iets mis. Omdat ik het functioneel nodig heb of omdat ik het mis om naar te kijken. Pas dan krijgt het een plek. De komende maanden ga ik op rommelmarkten staan. Meer en meer ballast weg doen. Want dat is het. Dat besef ik hier wel. Veel dingen hebben leidt af van wat er echt toe doet. Van wat je echt wilt doen met je tijd. Ik wil mn boeken lezen en herlezen. Natuur en cultuur beleven. Liefdevolle relaties hebben. Zelf weer mooie dingen maken. Het tuinhuis wordt mijn atelier. Om dat te doen heb ik naast minder ballast, ook rust en ruimte in mijn hoofd nodig.
De komende weken gaat die ruimte ontstaan. Door naast de boswandelingen die weer zo fijn zijn, de twee huisjes, het rode nest en het nieuwe nest, op te knappen. Dat is al in volle gang en daar schrijf ik binnenkort weer over.
Wil je niets missen van dit proces en de verdere ontwikkelingen? Vul je email-adres in op de blogpagina en je krijgt mijn verhalen automatisch toegestuurd.
